تعدادی از کارگران شاغل در واحد علائم و ارتباطات شاغل در راه آهن تهران در تماس با خبرنگار ایلنا، گفتند: ما کارگران واحد علائم راه آهن تهران با قرارداد حجمی تحت مسئولیت یک شرکت پیمانکار حداقل‌های مزدی را دریافت می‌کنیم و دریافتی ماهانه‌مان کفاف معاش زندگی‌مان را نمی‌دهد.
به گفته یکی از کارگران، سال گذشته یک کارگر واحد علائم با داشتن حکم مسئولیت با حداقل مدرک لیسانس حدود ۱۴ میلیون تومان دریافتی ماهانه داشته است که این رقم باتوجه به کار سخت و پر مسئولیتی که انجام می‌دهد، در عین حال با افزایش روزانه قیمت بسیاری از اقلام مصرفی و غذایی بسیار ناچیز است.
این کارگر افزود: جدا از همه مشکلات کارفرما بخشی از همین حداقل دستمزد را به موقع پرداخت نمی‌کند. با گذشت ۵۵ روز از سال جاری هنوز سنوات و مانده مرخصی سال ۱۴۰۲ خود را دریافت نکرده‌ایم.
او با بیان اینکه بخش دیگری از مطالبات‌مان مربوط به تبدیل وضعیت شغلی است که سال‌هاست پیگیر آن هستیم، در عین حال در زمینه بیمه تکمیلی نیز دچار مشکل هستیم و خدمات ارائه شده توسط بیمه تکمیلی فعلی رضایت‌بخش نیست؛ ما هر ماه مبالغی را بابت بیمه تکمیلی می‌پردازیم اما از خدمات آن راضی نیستیم.
طبق اظهارات وی؛ پایبند نبودن کارفرما به تعهدات قانونی‌اش به شرکت‌های بیمه‌گر باعث سرگردانی کارگران برای وصول هزینه‌های درمانی‌شان شده است. در عین حال وقتی به مراکز درمانی طرف قرارداد بیمه تکمیلی مراجعه می‌کنیم، گاه هزینه‌های درمان بیمه تکمیلی را نمی‌پذیرند و در مواردی هم هزینه‌ای مربوطه با تاخیر چند ماهه پرداخت می‌شود.
او با بیان اینکه این مشکلات درمانی در حالی است که شرکت بیمه‌گری که سال گذشته برای جبران هزینه‌ای درمان با راه آهن طرف قرار داد بود، متاسفانه هنوز هزینه‌ای درمانی کارگران را (در ماهای دی و بهمن ماه ۱۴۰۲) پرداخت نکرده و در این خصوص کسی مسئولیت نمی‌پذیرد.
به گفته وی؛ شرکت راه آهن بابت پوشش بیمه تکمیلی درمان به ازای هر یک از کارگران و اعضای خانوادهای‌شان ماهانه بیش از ۲۵۰ هزار تومان و بابت حق بیمه پدر و مادر نفری ۸۰۰ هزار تومان کسر می‌کند.
یکی دیگر از کارگران با بیان اینکه ادامه روند جاری منجر به افزایش مشکلات مالی و دغدغه‌های روحی برای کارگران راه آهن شده است، در انتقاد به بی‌توجهی در ارائه لباس و کفش ایمنی به کارگران واحد علائم راه آهن تهران گفت: شرکت راه آهن در ارائه لباس و کفش ایمنی به کارگران از چندسال پیش کوتاهی می‌کند. این شرکت یا به کارگران لباس، کفش و دستکش ایمنی ارائه نمی‌کند یا اگر لباس و کفش ایمنی تهیه می‌کنند آن چنان بی‌کیفیت است که شرایط ایمن برای کارگر فراهم نمی‌کند.
او با بیان اینکه پیگیری‌های زیادی به صورت مستقیم برای تهیه به موقع کفش و لباس کار مناسب با مسئولین راه‌آهن انجام شده اما هنوز اقدامی جدی درباره آن صورت نگرفته است، گفتند: عرف کارگاه‌ها بدین ترتیب است که هر ۶ ماه یکبار لباس ایمنی و هر سال یکبار کفش ایمنی به کارگران داده شود اما کارفرماها به دلیل مشکلات مالی یا هر دلیل دیگری این عرف را رعایت نمی‌کنند.
به گفته وی؛ بسیاری از کارگرانی که سطح مهارتی بالایی دارند از سوی کارفرمایان نادیده گرفته می‌شوند به همین دلیل با حداقل دریافتی انگیزه خود را برای ادامه اشتغال از دست می‌دهند. این گروه از کارگران ترجیح می‌دهند برای کسب درآمد بیشتر، خودخواسته محل کار خود را تغییر دهند.
این کارگر با بیان اینکه از مزایای سختی کار و طرح طبقه‌بندی مشاغل هم محروم هستیم، ادامه داد: هر زمان پیگیر پرداخت مطالبات خود از مسئولان می‌شویم به جای چاره‌اندیشی از ما می‌خواهند شرایط و وضعیت بی‌پولی را درک کنیم.
وی در پایان گفت: بیش از نیمی از جامعه کارگری شاغل در راه آهن مستاجر هستند و ۷۰ درصد حقوق دریافتی کارگران برای اجاره‌بها صرف می‌شود.
انتهای پیام/
